دو پیشوند «هو» به معنای نیک و خوب، و «دُش» به معنای «بد» در واژگان بسیاری به کار می رفته اند که برخی از آنها به مرور زمان از میان رفته است و برخی هنوز به همان صورت و یا با تغییراتی در فارسی نوین نیز به کار می روند. نمونه هایی از این واژگان را در زیر می بینیم:

هو گُوِشن : مدح

دُش گوشن: ذم

(گوشن از ریشه ی گفتن و گویش است. اسامی مصدری که امروز با «ش» پایان می یابند مانند روش، آمرزش، آموزش در گذشته به «شن» (مانند tion در انگلیسی) منتهی می شدند مانند روشن، آمرزشن، آموزشن. واژه ی گوشن هم از همین نوع است.)

هومت : خوش نیت

دُشمت : بد نیت

هوخَت : خوش قول

دُشخت : بدقول

هو وَرشَت :خوش عمل

دشورشت : بد عمل

هوسُروب : نیک نام

دُسروب : بدنام

دُش پاتخشا (دش پادشا) : حاکم جبار

دش پاتخشاییه : دیکتاتوری

هو ساژک : حسن معاشرت

دشخوار: دشوار

دشیاد : غیبت، به بدی یاد کردن

دشنام

دشمن

هومن

هوتن

هویدا : هو (خوب)+ ویدا (پیدا)= خوب پیدا